Wereldmens Yelappa Visser

"Ik ben Yelappa Visser, 31 jaar en wonend in hartje Amsterdam. Ik ben afgestudeerd als Social Worker en werk met mensen die een communicatieve meervoudige beperking hebben. Sinds 2013 ben ik ambassadrice voor de stichting Welzijn Kinderen van Bal Anand en Umang en werk ik op de achtergrond als vrijwilligerscoördinator.

Naast dit basisberoep noem ik mijzelf een Artist x Activist. Ik heb mijn eigen label Ye.Lapp by Yelappa Visser als platform opgebouwd waarin ik mijn creativiteit kan ontwikkelen. Dit is voor mij een belangrijk fundament van mijn bestaan. In mijn vrije tijd werk ik hieraan in een studioruimte. Op dit moment richt ik mij op (sustainable) Fashion Design, multidisciplinaire projecten en conceptueel werk met maatschappelijke perspectieven. Ik wil dan ook graag een carrièreswitch maken naar de creatieve industrie.

Ik probeer voor mijzelf alles uit het leven te halen wat er in zit, kansen te creëren en mijn dromen en doelen na te jagen. "Dreamers are believers". Zo heb ik vrijwilligerswerk gedaan in het kindertehuis waar ik zelf vandaan kom, ben ik naar Afrika Burn geweest en heb ik mijn eerste fashioncollectie mèt show mogen houden. Daarbij geef ik om het welzijn van mensen, dieren en natuur."

"Ik kom uit het kindertehuis Bal Anand in Mumbai, India. Toen ik 1,5 jaar oud was ben ik door een Nederlands echtpaar geadopteerd en opgegroeid in Den Helder. In de adoptiepapieren is weinig bekend over mijn achtergrond en oorspronkelijke identiteit. Ik weet dus niets over mijn geboorteplaats, geboortedatum en wie mijn biologische ouders zijn. Zo is mijn geboortedatum de datum dat ik in het kindertehuis kwam wonen, de geboorteplaats de plek waar ik ben gevonden, mijn naam later gegeven én mijn leeftijd geschat. Het enige dat bekend was, was dat ik bij een treinspoor ben gevonden en al kon lopen."

"Door het punt in mijn leven waar ik nu ben aanbeland vind ik dit fijn! Ik voel mij erkend als persoon en het geeft mij een platform waar ik niet alleen meer kan vertellen over mijn achtergrond maar ook het gevoel krijg dat ik er mag zijn en dat mijn verhaal ‘gehoord’ wordt. Het sluit aan bij de thematiek rondom adopties en deze thematiek komt terug in mijn persoonlijke werk op artistiek en maatschappelijk vlak.
Ik voelde mij altijd al een wereldmens. Als mensen mij vragen: “voel je je meer Indiaas of Nederlands” zeg ik liever dat ik mijzelf meer zie als een wereldbewoner dan alleen een Nederlandse of Indiase. Dit interview benadrukt mijn perspectief. "

"Deze expositie (een initiatief van Eline Kuijper) is een interactieve expo, waarin geadopteerde jongeren in verschillende (kunst)vormen laten zien hoe zij de ‘cultuurclash’ ervaren. Dansers, modeontwerpers, kunstenaars, fotografen en muzikanten gaven hier allemaal via hun eigen talent en op hun eigen manier vorm aan. Hiermee probeerden zij samen het gesprek aan te wakkeren over het leven ‘met’ of ‘tussen’ twee culturen. Een weg van herkenning, erkenning en ervaring.

Mijn moeder had een oproep voor deelname gezien. Omdat ik een andere huidskleur heb kreeg ik vanaf jonge leeftijd vragen en opmerkingen over mijn afkomst. Vragen waar ik geen antwoord op had maar toch het gevoel had dat ik iet moest verantwoorden zoals ‘is dat je echte moeder?’ of ‘ben je blij dat je hier bent opgegroeid? Terwijl ik niet op deze manier met mijn adoptie achtergrond bezig was werd ik hier wel mee geconfronteerd. Dit onderwerp staat centraal in mijn expo en hier geef ik in beeld weer hoe het is om een belichaming te zijn van twee werelden en hoe ik dat emotioneel beleefd heb.

Waar het begon met een idee om een fashionontwerp te maken is dit, na een jaar uitgesteld te zijn door corona, uitgemond in een persoonlijk en intiem weergegeven portret binnen de kunstdisciplines Film x Foto x Fashion. Hiervoor ben ik een internationale samenwerking aangegaan met Naomi Verlinden (BE), fotograaf, videograaf & conceptueel artist. Het doel van mijn expositie die nu individueel doorgaat met de titel ‘Nor Black, Nor White’ is om mensen bewust te laten worden wat deze vragen doen met een persoon, en na te laten denken wat je vraagt of zegt tegen iemand die geadopteerd is. 'Nor Black, Nor White' was te zien in Amsterdam en ik ben nu op zoek naar andere expositielocaties in het land."

"Het bestaan van Wereldkinderen is belangrijk om kinderen een kans te geven op een ‘normaal’ leven en kind te kunnen zijn met een toekomst. Zonder een organisatie als deze had ik dit leven niet kunnen hebben. Dat Wereldkinderen bij mijn adoptie bemiddeld heeft werd vanaf jonge leeftijd aan mij verteld door mijn ouders. Als kind ging ik al naar de Wereldkinderendagen en dit heb ik altijd als gezellig en leuk ervaren. Ik zag dan de directrice van het kindertehuis weer maar ook de andere meiden waarmee ik had samen gewoond in India en die bij andere Nederlandse gezinnen terecht zijn gekomen. Dit zag ik als iets waardevols. Wereldkinderen blijft betrokken, ook na bemiddeling bij een adoptie."

"Ik wens Wereldkinderen dat zij blijft bestaan en zich blijft ontwikkelen en vormt naar wat nodig is in de toekomst. Niet alleen als het gaat om bemiddeling bij interlandelijke adoptie maar ook als het gaat om samenwerken met andere organisaties (al dan niet in het thuisland), de nazorg die bij adoptie komt kijken en de huidige media-aandacht en effecten hiervan."