Ieder kind heeft recht op een thuis!

"Ik ben David Samwel, de auteur van het boek ‘Sterk als een leeuw’. Geadopteerd uit Thailand en op 2 jarige leeftijd naar Nederland gekomen. Ik ben opgegroeid rond de as van Nijmegen bij twee liefdevolle ouders. Tegelijkertijd groeide ik op met vragen in mijn hoofd over identiteit en afkomst. Die vragen, en vooral ook het gebrek aan antwoorden, resulteerde bij mij uiteindelijk mede in de eetstoornis anorexia nervosa, die ik eigenlijk al heel mijn leven met me meedroeg. Naast dat ik daar overheen ben gekomen (zover dat kan) heb ik er een verhalend boek over geschreven. Ook werk ik voor mijn partner, bestsellerauteur Thomas Olde Heuvelt, als zijn zakelijk belangenbehartiger."

"Ik ben dus geadopteerd uit Thailand. Ik ben hier in Nederland opgegroeid en eigenlijk ging het aan de ene kant heel rustig—ik was een vrolijk kind, had vriendjes en vriendinnetjes en een goede band met mijn ouders. Maar aan de andere kant hield ik dus de vraag diep in mezelf: Waar kom ik nou eigenlijk vandaan? Hoor ik hier wel thuis? Dat gevoel kon ik niet goed uiten: ik wist niet hoe en ook niet tegen wie. Daaruit kwam een leegte voort die ik probeerde op te vullen met een bepaalde controle. In mijn geval werd dat controle over voeding en mijn lichaam. Hier ben ik als kind al mee begonnen: ik wilde bijvoorbeeld geen traktatie in de klas, want daar zaten teveel calorieën in. Later is dit nog meer tot uiting gekomen, en heb ik gemerkt dat mijn adoptie toch wel deuken heeft geslagen in de essentiële bevestiging die je, normaalgesproken, als kind meekrijgt. Waar je thuishoort."

"Natuurlijk vind ik dit leuk en belangrijk, ik ben blij dat geadopteerden op deze manier een stem krijgen en hun verhalen kunnen verwoorden. Wereldkinderen is ook mijn adoptieorganisatie geweest en op deze manier kan ik mijn verhaal weer een stukje verder laten reiken."

"Ik kreeg het aanbod om dit boek te schrijven van de literair agent van Thomas. Toen zat ik nog diep in mijn ziekte, maar toch heb ik die kans aangegrepen. Dit heeft me geholpen uit dat diepe dal te klimmen: ik kreeg weer een doel in het leven. Terwijl ik aan het schrijven was merkte ik ook dat dit echt niet alleen mijn verhaal is, het is ook het verhaal van veel anderen, op verschillende vlakken. Geadopteerde mensen, mensen met een beladen relatie met voeding. Maar ik denk dat iedereen zich kan vinden in de worsteling met identiteit. Met de vraag: Wie ben ik? Die is universeel.

Tegelijkertijd filosofeer ik in dit boek ook over het bestaansrecht van iemand die niet precies weet waar hij of zij vandaan komt en daarmee moet leven. Die daarmee het spanningsveld ervaart tussen hier zijn en zich afvragen of ‘hier’ wel thuis is. Hoe ga je daarmee om in een maatschappij waar je heel snel keuzes moet maken en er tegelijkertijd eindeloos veel opties zijn? Je wilt meekomen, maar dat lukt nu eenmaal niet altijd. Soms moet je hierin je eigen manier zien te vinden, wat niet altijd even mooi gaat, maar wel moet.

Door dit boek verhalend op te schrijven, terwijl het wel gewoon non-fictie is, wil ik de lezer meenemen in het leven en verhaal van iemand, zodat ze wellicht zelf erover na gaan denken en anders kunnen kijken naar hun eigen verhaal. Ik geloof in de kracht van verhalen: zo kunnen we het beste nader tot elkaar komen en elkaar inspireren. Het is ontzettend mooi en goed dat er allerlei analyserende en vooral informatieve non-fictie bestaat over deze onderwerpen, maar verhalen zijn ook belangrijk. Daarmee raken we elkaar. Ik hoor nu van veel mensen dat het boek makkelijk leest en toegankelijk is, en het fijne is dat ook mensen die niet bekend zijn met deze worstelingen zich kunnen inleven in het verhaal. Zo spreken we ook een nieuw publiek aan en kan ik mensen op een andere manier informeren over problemen die ze misschien zelf niet kennen, maar wellicht wel uit hun omgeving. Verhalen kunnen dat als geen ander."